Interview met een DONS-docent: Meke

Waarom ben jij een echte DONS-er?
Of ik aan het profiel voldoe van een echte DONS-er weet ik niet, omdat ik dat niet zo direct voor ogen heb. Wat ik wel kan zeggen is dat ik mezelf ben en mezelf meeneem naar DONS. En daarmee de dingen waarover ik me verwonder, die me bezig houden en die me energie geven. Het is voor mij een drive om telkens te kijken hoe ik het meest kan maken van het moment. Want ‘met het moment vervang je de tijd, als je samen bent’.

Op welke DONS-locaties werk je en kan je er wat over vertellen?
Ik werk op de Olympiaschool. Dat is een kleine locatie in een mooi, warm en oud gebouw vol met lieve collega’s en kinderen die soms bijna een kleine familie zijn.

Hoe ben je bij DONS terecht gekomen?
Ja. Via een vacature.

Wat vind je het allerleukst bij DONS?
Dat ik er fris en zacht van blijf wanneer ik twee dagen in de week op de Olympia ben, en dat ik zie dat iedereen met liefde en plezier staat te ‘werken’.

Wat was jouw laatste gekke DONS-actie?
Dat ik een verhaal vertelde over een oude man met een lange witte baard die ik afgelopen zomer hoog in de bergen zag, terwijl hij een groot vuur maakte om chocola te smelten voor honderden chocoladeletters die in mallen in een grote oude schuur lagen. Daarna hebben we een meterslang berglandschap getekend met overal vuurtjes.

Welk DONS-liedje vind je het mooist?
Ik moet in alle eerlijkheid bekennen dat ik me nog niet heb verdiept in de DONS-liedjes.

Wat doe je als je niet aan het DONS-en bent?
Dan ga ik naar mijn houten huisje aan de rand van de stad en steek ik de houtkachel aan en rommel ik in de tuin. Ook ben ik werkzaam als freelance kunstenaar en grafisch vormgever, kom ik vooralsnog meestal pas in beweging als ik een opdracht heb en houd ik deze winter een winterslaap om met terugwerkende kracht uit te rusten van mijn studie. Dan schrijf en lees ik nog te weinig, zit ik in een bandje en heb ik lieve vrienden en familie waar ik warm van word.

Lees ook het interview met DONS-docenten: Diede, Jesse en Meke.